2021, het jaar is bijna voorbij

Als je laatste blog de titel heeft ‘beter plannen’ en dat ook je laatste blog is, dan gaat er iets mis. Spoiler: dat ging het ook. Het was een raar jaar. Het is een raar jaar, 2021. En ik ben er nog niet uit wat ik er van vind, dus ik vind nog even niks. Behalve dat het jaar raar is.

De afgelopen tien maanden

Ze vlogen voorbij en er gebeurde veel. Een jaar geleden zat ik vol in de coronacommunicatie. En nu zijn we een jaar verder, en het lijkt wel of er niets is veranderd. Ik zie dezelfde ontwikkelingen, en ik hoor dezelfde zorgen. Ik ga hier niet de vraag beantwoorden hoe dat kan, als ik het zou weten, dan zou de wereld het weten, en dan zouden we nu niet staan waar we nu staan. Ik heb express de zoon geen kappersafspraak laten maken, want tot nu toe deed hij dat altijd voor de eerste dag van een lockdown.

En die afgelopen tien maanden, die vlogen dus voorbij. In maart nam ik afscheid van coronacommunicatie. Op zoek naar een nieuwe opdracht was er één ding dat ik niet wilde: corona in de functieomschrijving. Gelukkig mocht ik eerst even twee maanden bijkomen, wat echt nodig was omdat ik helemaal op was. Zo moe van een jaar continu aanstaan. Ik moet er eigenlijk nog steeds van afkicken merk ik. Gelukkig kwam daar een hele mooie klus voorbij voor een Zorg- en Veiligheidshuis. Een organisatie die werkt voor en met de meest kwetsbare mensen in onze samenleving. Mooi werk. De organisatie is nieuw, dus alles moet er nog gebeuren, op het vlak van communicatie. Bouwen. Ik hou er van.

Nu zal ik je verder alle details besparen, maar de twee maanden bijkomen na coronacommunicatie waren niet genoeg. Ik ging vol enthousiasme aan de slag, doe ik nog steeds trouwens, maar begin oktober ging toch het licht uit. Nu twijfelde ik of ik dat ging opschrijven, maar ik ben waarschijnlijk niet de enige dus ik deel het toch. Mijn lijf gaf het letterlijk op. Ik deed mijn ochtendoefeningen en hing binnen no time boven de wc. Eerst dacht ik nog dat ik iets verkeerds had gegeten de dag ervoor, maar het lijf bleef zeggen, tot hier en niet verder. Dus ik nam drie weken absolute rust. Op doktersadvies, dat wel. En dat helpt, zo’n advies.

Rust

Met absolute rust bedoel ik vooral, niet werken, veel wandelen, ik las boeken, ik deed yoga, ik zat elke avond in bad en ging om 21.00u naar bed, ik sliep overdag, en ik haakte en breide. Zolang ik maar niet op een scherm hoefde, want van een scherm kreeg ik hoofdpijn. Ik veegde mijn agenda leeg, stopte met mijn vrijwilligerswerk bij De Groene Meent, zegde al mijn afspraken af, en begon opnieuw. Nu zeiden veel mensen na die drie weken, is dat wel genoeg. Maar, ik vind werken ook echt heel leuk, dus ik wilde wel een beetje aan de slag gaan. Ik begon met halve dagen, en dat ging goed. Dat heb ik een maand gedaan, met nog steeds verder een lege agenda. Mijn doel: ik wil eerst – zonder aan het eind van de dag uitgeput te zijn – weer ‘gewoon’ kunnen werken, zorgen, en de dag door komen. Totdat die missie is geslaagd, doe ik verder weinig, in 2021.

Ook schrijf ik al een aantal jaar af en toe in een notitieboekje mijn hoofd leeg. De ene periode wat meer dan de andere. Dat heb ik weer opgepakt. Elke ochtend, na mijn meditatie, schrijf ik mijn hoofd leeg. Je zou denken dat dit hoofd nog niet is gevuld, zo aan het begin van de dag. Nou, think again. De braindumps hielpen (en helpen) me mijn verhaal op orde te krijgen. En de agenda, die is nog steeds vrij leeg. Inmiddels werk ik 5u per dag, sinds deze week dan, en dat is voor nu even goed. Daarna wandel ik, doe ik yoga, en haak en brei ik. En ik kreeg ruimte voor nieuwe ideeën en plannen.

Nieuwe ideeën

Ik blijf mijn rust vinden in haken en breien. Gewoon in het maken, bezig zijn met mijn handen, en niet op een scherm hoeven kijken. Rust aan en in mijn hoofd, en in een flow komen. Een fijne flow. Afgelopen zomer wilde ik eigenlijk stoppen met Madelon Maakt, maar iets in mij zorgde er voor dat ik het de site niet opzegde zodat ik hier alsnog mijn verhaal kwijt kan. Dat helpt. En als ik dan zie dat er nog steeds mensen vragen stellen, of reageren, dan vind ik dat fijn. En, ook al zijn het er geen honderden, elke persoon die ik hier tref, maakt me blij.

Mei 2021: Wandelvakantie in Zuid-Limburg (Epen)

Naast haken en breien word ik ook heel rustig van wandelen. Buiten zijn. Praten. Dat heb ik veel gedaan de afgelopen weken/maanden. En tijdens een van die wandelingen kreeg ik als feedback dat ik misschien iets kon gaan doen met wandelen en mensen begeleiden. Zo ontstond mijn plan om een opleiding te gaan doen – ja toch iets nieuws – tot wandelcoach. Dus daar ga ik in januari mee beginnen. Van nieuwe dingen word ik ook blij. Ontwikkelen, leren, nieuwe dingen ontdekken: ik word moe van steeds hetzelfde doen, dus heb ik naast ‘hetzelfde’ ook behoefte aan nieuw. Zo waren mijn afgelopen tien maanden.