Tja. Daar zit ik dan. Vier maanden verder. Ik schreef mijn laatste blog op 20 februari. Vlak voordat ik op vakantie ging naar Zwitserland. Vlak voordat de wereld opeens volledig op zijn kop ging vanwege het coronavirus. Toen ik nog geen idee had hoe mijn afgelopen drie maanden eruit zouden zien. En dat was nogal een rollercoaster: van vakantie naar werken bij de ene GGD en toen bij de volgende, en iets met operaties thuis, uitgestelde zorg en oh ja, de kinderen. Ik neem je even mee in hoe ik de eerste coronagolf doorkwam.

Hoe het begon

Wij waren dus op vakantie in Zwitserland – we leven laatste week februari. Daar sijpelden langzaam de berichten door dat het in Italië niet zo goed ging. Maar ja, op vakantie sta ik meestal niet zo aan, dus de ernst drong nog niet heel erg door. Ook niet toen bekend werd dat de eerste besmettingen in Nederland bekend werden trouwens. Ik had geen idee.

Toen ik terugkwam zou ik mijn opdracht – bij een GGD – afronden, dit werd coronacrisiscommunicatie en gelijktijdig kreeg ik de vraag van een andere GGD om daar in te springen – voor hetzelfde. Daar schreef ik op LinkedIn een blog over. Ik begon daar op maandag 16 maart. Het waren drie hectische maanden waarop ik de hele dag en avond ‘aan’ stond.

Omgaan met het onverwachte

De week voordat ik met mijn nieuwe opdracht begon kwamen de eerste coronamaatregelen al. Daarnaast hadden we nog wat persoonlijke sores die geregeld moesten worden. Mijn schoonpapa zou die maandag 16 maart een heupoperatie (revisie) hebben in België, dus mijn man bracht mijn schoonouders die zondag 15 maart daarheen. *

Scenariodenker als ik ben, had ik de kinderen al vooraf voorbereid op de kans dat zij op die maandag – de 16e dus – alleen thuis moesten zijn, want papa in België en mama op nieuwe opdracht. Nog niet wetende dat dat scenario werkelijkheid werd. Dus zondagavond op de bank had ik twee kinderen in shock: want de school ging echt dicht.

Nu prijs ik mij gelukkig met twee zeer zelfstandige kinderen – nog zelfstandiger dan ik dacht – van toen nog 13 (inmiddels heeft hij een corona verjaardag achter de rug en is hij 14) en 11 (maar wel in groep 8 dus het ene na het andere hoogtepunt ging aan haar neus voorbij). Dus, zij waren thuis, man zat in Antwerpen en ik ging naar de GGD. Het was een spannende week.

*De operatie is goed gegaan. Man was maandagavond weer thuis, ging woensdag weer terug, en vrijdag konden mijn schoonouders definitief naar huis. De kinderen hadden intussen in meer of mindere vorm thuisonderwijs, en ik werkte hard door.

Stilte

Een week na mijn start ging ook in vanuit huis werken. Dat vond ik prettig omdat ik met het OV moest reizen (en dan vond ik toch niet zo heel fijn) en ook omdat de kinderen dan toch niet alleen thuis waren. Gelukkig kon ik supergoed werken.

Ik plakte briefjes op de deur als ik in een call zat. We dronken koffie (zij limo) met een koekje – ik heb nog nooit zoveel koekjes gegeten als de laatste tijd – zij maakten mijn lunch omdat ik dan altijd in een call zat. Zij kookten het eten dat ik had bedacht. Dus eigenlijk ging dat heel goed.** Het was stil buiten. Het was stil in mij. Het was stil in huis. Ik genoot – en geniet nog steeds – van mijn dagelijkse wandelingen, fietstochten en skaterondjes (niet allemaal tegelijk), het mooie weer, de natuur, de yoga via zoom en de rust.

**mijn man heeft ook een eigen bedrijf en zat op zijn kantoor waar hij praktisch alleen zat. Dus we zaten niet allemaal op elkaars lip!

Dus eigenlijk gaan wij heel goed in deze periode. Niemand nog ziek geweest – wil ik wel graag zo houden. Veel buiten, veel bewogen (misschien wel dankzij de koekjes) en heel veel haken en breien. Want, ik heb een hobby, en daar had ik dus nu heel veel tijd voor. Ik vind het prima zo. Ik hou van rust. Dat wist ik wel, maar nu weet ik het nog beter.

Gemis

Want tijdens dat haken en breien gaan mijn gedachten altijd alle kanten op. Ik gedij prima op de bank met een podcast in mijn oren, of muziek. Geen stress vanwege activiteiten van iedereen, geen stress van op tijd thuis zijn. Heerlijk. Tot ik op twitter de vraag zag: wat mis je nu echt? Toen dacht ik, ja…wat mis ik? Nou, ik mis het gezelschap en het knuffelen met familie en vrienden. Dat mis ik. En het spontaan drinken van een vers getapt, koud biertje op het terras. Maar verder, verder vind ik het eerlijk gezegd wel prima eigenlijk.

Volhouden

De uitdaging ligt nu bij het volhouden. Ik heb door mijn werk misschien wel meer kennis dan de gemiddelde persoon, maar volhouden is wel het devies. Ook al worden maatregelen versoepeld en kunnen we weer op vakantie in Europa. Blijf de afstand houden tot anderen, zoek de rust op en blijf thuis als je je niet goed voelt. Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor anderen.

Want….. mijn schoonpapa, die van de operatie, die was al best weer heel mobiel. En toen verloor hij zijn evenwicht, viel en brak zijn been. Hij moest naar het ziekenhuis, en dat kon. Omdat we zeven weken ‘corona’ verder waren, en de druk op de ziekenhuizen minder groot was. Omdat minder coronapatienten in het ziekenhuis lagen. Daarom. En om de buurjongen die met skaten een gat in zijn hoofd viel. En om je vader die een hartaanval krijgt. Maar ook om mijn man, die eind april een nieuwe heup zou krijgen, maar nu tot eind september moet wachten. Uitgestelde zorg heet dat. Hij baalt, want hij heeft pijn. Daarom doen we dit mensen. Doe jij ook mee?

Wat ik de afgelopen maanden maakte

Ik had zeeën van tijd over om te haken en breien. Tussen al het werken door. Geen voetbaltrainingen, geen danslessen, geen rijritten naar Amsterdam voor musicalles. Geen lol met wol, geen yoga, geen afspraken. Dus ik ben heel productief geweest.

Een gehaakte tas

Een gehaakte trui

Een gehaakte kinderponcho

En nog een gehaakte trui

En waar ik aan begon:

• 

•